Hane Kapısı

Uzun yılların alışkanlığıydı belki.
Her sabah işe gitmeden, çarşıya çıkmadan alt katta oturan annemin kapısını çalmak. Onu görmek, varlığında güven duygusu hissetmek… Yüz çizgilerindeki kırışıklıklarda demlenmiş şefkatin varlığında hala çocuk olduğunu görmek… Sığınabilecek güvenli bir gönül kapısının varlığını bilmek… Çekinmeden yaramazlaşabilme özgürlüğünü onun yanında duyumsamak…
Varlığımın gerçek sebebiyle her gün, beni ben yapan gerçek bir fedakârlık abidesiyle yüz yüze gelmek. Onda kendini görmek…
Veya hayatın bitmeyen telaşına ayak uydurma çabasıyla camını tıkırdatmak… Aralanan perdeler, açılan pencerede beliren o yüz… O tebessüm. Zamana sıkıştırılan bir-iki cümle… Varlığının doldurduğu bizim küçük dünyalarımız…
“Bir hane kapısı kapandığında bir âlem de kapanır. Yeniden açıldığındaysa yeni bir âlem açılır. Ama asla o eski âlemin yerini dolduramaz.”
“Ölüm yaşayanlar için alınabilecek en iyi derstir.”
“Doğmak ve yaşamak nasıl bizim elimizde değilse, ölümün gerçekliği de bizim elimizde değildir.”
Ve varlığımızı borçlu olduğumuz o hane kapısı aniden kapanıverdi.
Sessiz sedasız ebediyete göçüverdi annem.
Biliyorum ki o asıl ait olduğu dualar diyarına huzurla gitti.
Artık bu hanenin kapısı onun elleriyle açılmayacak. Onun varlığıyla anlam kazanmayacak. Doldurulamaz derin bir boşluk, bir eksiklik hep yanı başımızda olacak. Telafisi mümkün olmayan, kader dediğimiz gerçek bu olsa diye düşünüyorum.
Babamın uzun yıllar önceki aramızdan ayrılışının ardından bu haneyi ayakta tutma, yaşatma, çoğaltma ve yeni hanelerle anlamlandırma mücadelesini hakkıyla tamamlama mutluluğuyla hayatını tamamladı annem.
Altı çocuk… On beş torun… Torunlarının çocukları… Hepsini gördü… Mutluluklarını da yaşadı, çilelerini de… Yalnızlaşmadı… Ailesi de, hanesi de, gönlü de hep kalabalıklaştı… Hepimiz için buluşma noktası oldu…
Hacılar Köyü’nde başlayan hayatı, yine kendi toprağına kavuşmasıyla sona erdi.
Artık bizim için bir buluşma noktası kalmadı.
Hane kapısı kapandı.
Evin arka bahçesindeki cennet bahçesine dönmüş çiçekleri, kedileri onsuzluğa alışmaya çalışıyorlar.
Hele biz?
Bu eksikliği nasıl tamamlayacağız?
Sadece bir dua ile mi?
Belki…
Ama gerçek olan şu; bir hane kapısı kapandı.
Mekanı cennet olsun…