Kırmızı karanfiller yolluyorum size…

“Sevinmesin eyyy zalımlar öldüğüme benim benim…”

Artık iyice içime döndüm..
Bir yandan geçen yıllarımı sorguluyorum bir yandan, geleceğimi..

Fonda Selda Bağcan var..

“Yiğit ölmez kolay kolay, ben ölmedim ki”

İçimde bir şeylerin öldüğünü hissediyorum. Bir hiçlik duygusu..
Enerjim bitmiş; yorulmuşum..

“Bakmayın suskunluğuma, bakmayın durgunluğuma; bedel verdim her kavgada, yenilmedim ki.. “
“Denizlerin dalgasıyım, ben halkımın kavgasıyım; yarınların sevdasıyım, yenilmedim ki”

Selda ablam böyle diyor. Ama ben artık yenildim..

“Gelir günler gelir elbet, gör o zaman beni beni…”
Bana neyler zalım felek ben ölmedim ki, ben ölmedim ki”

O kadar çok kızıyorum ki kendime; artık geriye dönüş yok..
Okuduğum kitaplar, beynimde yaşayan fikirler..
Hepsi yorgun, hepsi kırgın; umutsuz..
Beraber yaşıyoruz, satmadık birbirimizi..

“Esirgemem sözümü ben, çıkıp gelse de ölüm.. Geri götüremez adımlarımı ve yıldıramaz beni hiç bir şey gülüm.. Ne dikenler bıraktım ardımda ne dikenler.. ne dikenler, ki ucları hala kanıyor ayaklarımda. Oysa karanfiller ekmiştim yollara; aşk ile mızrak vurup sazlara sevdalı sazıma, kavgamı türkülemiştim yarın bakışlı çocuklara…”

Gözlerimden yaş geliyor. Uğur Mumcu’yu düşünüyorum..
Hocam Ahmet Taner Kışlalı’yı..
Ders anlatırken saatini çıkarıp masanın üzerine koyardı; ben de aynısını yapıyorum yıllardır..

“Denizlerin dalgasıyım, ben halkımın kavgasıyım; yarınların sevdasıyım, yenilmedim ki”

Ben galiba yenildim.
Ben galiba …

Ben galiba çok çok yalnız kaldım bu memlekette..

“Bazen uzaklaşmak gerekir, yakınlaşmak için..
“Bazen hatırlamak gerekir, hatırlanmak için..
“Bazen ağlamak gerekir, açılmak için..
“Bazen anmak gerekir, anılmak için..
“Bazen de susmak gerekir, duymak için..
Şems-i Tebrizi’nin dediği gibi galiba biraz susmak gerekiyor..
Hoşçakalın… görüşmek dileğiyle..