Ye pilavı, at palavrayı!..

“Türkiye’nin sahibi ve efendisi kimdir? Bunun cevabını derhal birlikte verelim: Türkiye’nin gerçek sahibi ve efendisi , gerçek üretici olan köylüdür. O halde, herkesten çok refah, saadet ve servete layık olan köylüdür. Binaenaleyh, Türkiye Büyük Millet Meclisi Hükümetinin iktisadi siyaseti, bu temel hedefi gerçekleştirmektir.
Efendiler! Diyebilirim ki bugünkü felaket ve sefaletin tek nedeni bu gerçeğin gafili bulunmuş olmamızdır. Filhakika; yedi asırdan beri dünyanın çeşitli bölgelerine sevk ederek, kanlarını akıttığımız, kemiklerini topraklarında bıraktığımız ve yedi asırdan beri emeklerini ellerinden alıp israf eylediğimiz ve buna mukabil daima horlayarak karşılık verdiğimiz ve bunca fedakarlık ve ihsanlarına karşı nankörlük, küstahlık, zorbalıkla uşak derecesine indirmek istediğimiz bu asli sahibin huzurunda bugün büyük utanç ve saygı ile gerçek duruşumuzu alalım…”
Mustafa Kemal ATATÜRK.
Bu sözlerin üzerinden daha bir asır geçmedi. Ama bakıyorum Atatürk’ün “Büyük bir utançla saygı duyduğu”muz köylümüz yine eski günlere geri dönmüş gibi!.
Ürettiği para etmeyen. Mazot parasına, gübreye, tohuma, ilaca çalışan köylümüz, çiftçimiz perişan. Hayvancılık yapan, süt üreten perişan; yeme para yetiştiremiyor.
Ama bir de bakıyorsunuz şatavat, gösteriş kırla gidiyor!
Her hafta sonu birbiri ardına; aynı anda onlarca köy hayırı yapılıyor. Keşkekler kaynatılıyor, pilavlar pişiyor. Danalar, kuzular kesiliyor. Köy muhtarları ve heyetleri hane başına para topluyor. ‘O köy yaptı bizimde yapmamız lazım!’
Sonra köye siyasiler geliyor. Köylüden para toplayan ve sözde hayır yapanlar, siyasileri de yoluyor!. Ver bakalım bin lira. 200 lira verirsen burun kıvırıyorlar!
Seçimler üzeri hayrını yapmayan köy yok!.. Her köy hayırcı.. Bu gidişle milletvekili adayları seçime kadar kaç kilo alır bilmiyorum! Ye pilavı, at palavrayı!..
Bana kalırsa, bu hayır işi de, köylülerde zıvanadan çıkmış durumda..
O harcadıkları parayla, köyün eksikliklerini tamamlasalar..
O harcadıkları parayla fakir fukara çocuklarına yardım etseler; okutsalar; en büyük hayra girerler.. Ama yok!.. Gösteriş olacak, nam olacak!
Köye milletvekili getirecek muhtar agam; vekille yemek yiyecek yan yana.. E vekilin de canına minnet; muhtar toplamış milleti... Yedikleri önlerinde, yemedikleri arkalarında!..
Ah benim köylüm ahhh..
Geçen gittiğim bir köyde gördüğüm ilanı da anlatayım. Çan Halk Eğitim Müdürlüğü Bursa’ya gezi düzenliyor. Günü birlik gidiş dönüş; 50 lira. Bursa’nın tarihi yerlerini turluyorsun; ardından da Uludağ’da öğle yemeği..
Halka hizmet, hakka hizmet; köylümüz de çağ atladı görüyorsunuz! Uludağ’da öğle yemeği…